nr. 0004

Maurice Declerq is als Dr. Mau de Sambalman een bekende Rotterdammer. Hij is geboren en opgegroeid in Suriname. “Ik leerde handelen van mijn vader en koken van de vrouwen in de familie.”

In 1980 komt Maurice naar Nederland om te studeren, maar het loopt anders. “Ik heb allerlei banen gehad; beveiliger op de tram, heftruckchauffeur en verzekeringsagent. Door onhandigheid raakte ik in de schulden en een 9 tot 5 baan ligt mij niet.”

Zijn droom, een eigen sambalfabriekje, blijkt niet zo eenvoudig: “Vergunningen, Kamer van Koophandel, belastingen, opleidingen. Ingewikkeld en niks voor mij. Ik kende de eerste sambalman. Hij verkocht zijn waar gewoon op terrassen en in cafés. Toen hij stopte ben ik dat gaan doen.”

De sambal maakt Maurice thuis in zijn keuken. “De recepten en smaken zitten in mijn hoofd, natuurlijk geïnspireerd door de sambal uit Suriname; sambal manis, knoflook sambal, mango sambal, sambal met appel, alles. Elk potje verkoop ik voor 5 euro per stuk.

“Het is hard werken hoor. Een krat met potten is zwaar en ik ben ook al ruim 65! Gelukkig heb ik wat hulp, bijvoorbeeld met etiketten printen. Een tijdje terug heeft de gemeente een ventverbod ingesteld. Eigenlijk mag ik dus niks meer verkopen op straat. Het is even afwachten of ik er wel mee door ga.”

Als onderdeel van de actieve collectie heeft de Sambalman in het museum de Krachtvrouwen leren kennen. Ze hebben een klik en wie weet kunnen ze in de toekomst samenwerken. Het museum volgt de ontwikkelingen en helpt waar nodig.

As Dr. Mau the Sambal Man, Maurice Declerq is a well-known Rotterdammer. He was born and raised in Suriname. “My father taught me how to do business, and the women of the family taught me how to cook.”

In 1980 Maurice came to the Netherlands to study, but things turned out differently. “I’ve had many jobs: tram guard, forklift driver, and insurance agent. I fell into debt from carelessness, and a 9-to-5 job doesn’t suit me.”

His dream, his own sambal factory, isn’t so simple: “Permits, Chamber of Commerce, taxes, training. It’s complicated and not for me. I knew the first Sambal Man. He also sold on terraces and in cafes. When he stopped, I took over.”

Maurice makes the sambal at home in his kitchen. “The recipes and flavours are in my head and inspired by sambals from Suriname: sambal manis, garlic sambal, mango sambal, sambal with apple, everything. One jar costs five euros.”

“It’s hard work. A crate full of pots is heavy, and I am already over 65! Fortunately, I get some help; printing labels, for example. A while back the city banned street vending. Technically I can’t sell anything on the street anymore. We’ll have to see whether I’ll continue.”