Sharmila houdt van koken en van naaien. Dit heeft ze meegekregen van haar ouders, zelf grapt ze “het zit in mijn genen.” Het gezin woonde in Suriname waar haar moeder naaister was en haar vader kok. Op haar zevende kwam ze in 1976 met haar broers, zussen, opa en oma naar Nederland. Haar ouders kwamen een jaar eerder in 1975. Ze kwam direct in de wijk Bospolder-Tussendijken terecht. Ze is in de wijk verhuisd, net als haar ouders. Maar ze heeft de wijk nooit meer verlaten.  

Sharmila heeft lang gewerkt. Eerst een administratieve baan en daarna als productienaaister. Drie jaar geleden verloor ze haar baan. Pas toen ging ze om zich heen kijken in de wijk, waar kon ze aansluiten? Hierover zegt ze: “pas vanaf die tijd leer ik de wijk echt kennen.” 

Nu is Sharmila druk met alle activiteiten in de wijk. In de Bouwkeet leert ze kinderen haar methode van naaien aan. In het Naaiatelier Botu helpt ze bewoners met het vermaken van kleding en in het Bollenpandje heeft ze geholpen een naaiatelier op te zetten. Ook met haar andere liefde, koken, is ze druk. Bij het Bollenpandje helpt ze met de catering. Ze zijn net begonnen cateringopdrachten aan te nemen en hebben er inmiddels al drie gehad.  

Over haar MuseumBox:

“In mijn museum zie je mijn twee liefdes: koken en naaien. Ik wilde de grote lepel in het midden hangen. Dit is de lepel waarmee ik de Saoto opschep. Mijn lievelingsgerecht om te maken en met iedereen samen te eten. Met veel knapperige groenten, ei en die kleine frietjes. Dat is de heerlijkste soep.”