nr. 0018

Muriel is een selfmade artiest, zij heeft zich zelfstandig de kneepjes van het artiestenvak eigen gemaakt. Ze wilde heel graag in Delfshaven wonen en toen ze in 2017 een zolder in BoTu kon krijgen was ze zielsgelukkig. Hier heeft ze ontdekt hoe ze zich als muzikant kan inzetten voor en met de wijk.

Ze maakt haar eigen muziek van a tot z, dat wil zeggen dat ze zelf tekst en muziek schrijft, arrangeert, vervolgens opneemt, mixt en mastert. Volgens de artiest is dat zo gegroeid: “Ik dacht vroeger dat ik niks kon maar heb stap voor stap dingen geleerd.” Op het produceren heeft ze zich vooral toegelegd tijdens de corona, toen was er toch niks te doen.

“Wat mijn weg is?” mijmert Muriel, “ik heb vroeger pianolessen gehad en op mijn 16de wilde ik zangeres worden maar dat leek toen onmogelijk.” Na haar eindexamen kwam ze in verzet: “Ik dacht, als ik geen muziek kan maken dan helemaal niks. Ik ben hem gesmeerd en heb in Rome en Zuid-Frankrijk gewoond.” Frans is haar moedertaal en uiteindelijk heeft ze in Frankrijk nog een commerciële opleiding afgerond. “Maar ik kon mijn draai niet vinden.”

Haar droom om muziek te maken bleef en ze kwam terug naar Nederland om deze te realiseren: “Ik pakte alles wat ik pakken kon. Ik ben koor repetitor geweest, ik heb gewerkt bij evenementen, workshops in het bedrijfsleven gegeven enzovoort.” In 2018 brengt ze haar solo debuutalbum: Le Cri de la Nuit. Het album wordt goed ontvangen en gesterkt door dit succes besluit ze mogelijkheden te zoeken om haar show NOresign, lunatic looking for love te produceren. Noresign gaat over een vrouw die losbreekt, op zoek naar liefde en vrijheid. Het is begin 2020, ze krijgt de financiering rond maar de corona pandemie heeft de wereld getroffen. Desondanks vinden in september 2020 de try outs plaats. Mei 2021 komt het gelijknamige album uit.

In Bospolder Tussendijken:

“Ik heb jarenlang rondgezworven maar kreeg de behoefte om hier te landen” vertelt ze. “Er is iets strijdbaars aan deze wijk. Veel mensen vechten voor een beter leven. Ik voelde me daarmee verwant.” Met haar show Noresign spreekt ze vrouwen aan die ook hun leven op hun eigen voorwaarde wilden leiden. De wijkmanager van BoTu, Marleen ter Vergert, bezocht met een groep vrouwen de show en er werden gespreksbijeenkomsten aan gekoppeld. “Er wordt in deze wijk veel geïnvesteerd in vrouwennetwerken. Vrouwelijke aanwezigheid op straat werkt heel goed.”

Toen de coronarellen dreigden in Bospolder Tussendijken sloot Muriel zich aan bij het ontwapenende verzet dat door ondernemers en vrouwen was gestart: “We zijn met veel mensen de straat op gegaan om te waken. Ik ben met mijn digitale piano bij metrostation Delfshaven gaan staan en ben rustige deuntjes gaan spelen. En maar lachen naar iedereen die de metro uit kwam. Als er iemand aan het spelen is op een piano ga je toch geen dingen slopen? dacht ik. Ik voelde me bijna onaantastbaar.”

BoTu vindt ze gaaf. “Allemaal verschillende talen en eettentjes. Studenten, tientallen verschillende nationaliteiten en kunstenaars. Hoe goed wil je het hebben. Pas toen ik hier 2, 3 jaar woonde hoorde

ik dat dit één van de armste postcode-gebieden van Nederland is. Maar ik heb me hier nog nooit onveilig gevoeld. Er is een enorme sociale controle, een dorp in een stad”

Inmiddels is haar gevraagd om een liedje te schrijven over BoTu. Dat komt binnenkort uit!